Bu seti hazırlarken, tamamlanmışlık hissine odaklanmıştım. Uzun ve büyük bir kolye yapmak istiyordum.
Sahi, tamamlanmışlık ne demekti?
Biriyle mi tamamlanırdı insan?
Ya da gerçekten tamamlanır mıydı ki?
Yolculuk biter miydi, bu kolye gibi?
Bu kolyenin yapımı bitmişti ama yolculuğu yeni başlıyordu.
Kimin boynunda, kombinlerini tamamlarken tamamlanmışlık hissini verecekti?
“Oh, tam da bu işte!” hissiyle kimi neşe içinde bırakacaktı, ya da kimleri?
Peki ya bileklikleri?
Farklı boyutlarla oluşturduğu inişli çıkışlı dokusuyla bu kolyeyi nasıl tamamlanmış hissettirecekti?
Oysa ayrı ayrı baktığımızda da bu takılar tamdı.
Nereden baksan, tamamlanmışlardı.
Tıpkı bizler gibi…
Peki, eksik hissettiren neydi bizleri?
Neyin yanında tamamlanmışlık hissediyorduk?
Aslında bu set tam da bunun için yapıldı:
Kendi içinde tam ve güzelsin.
Etrafındaki diğer ruhlar da tıpkı senin gibi, her halleriyle tam ve güzeller.
Çünkü hepimizin varoluşu kendine özel.
Bir araya geldiğimizde tamamlanmıyoruz;
tamamlanmış olanları bir arada seyre düşüyoruz,
birbirimize şahitlik ediyoruz.
Zaten tam olan kendimize, sadece yenilikler ekliyoruz.
Tamamlamıyoruz, yenileniyoruz.
Bu kolye sana, içten dışa, var olan her hücrenle;
görünen ve görünmeyen varlığının tüm uzantılarıyla tam olduğunu hatırlatmak için yapıldı.
Sen, her halinle özel, bütün ve tamsın.
Ruhumdan ruhuna şifa olsun.
Sarılırım.